به دفعات با اسم چابهار در فضای مجازی با انواع هشتگ‌ها مواجه شده‌ایم، اما شاید تا زمانی که قدم بر این سرزمین جادویی نگذاشته‌ایم درک این کلمه برایمان مفهومی نداشته باشد؛
سرزمینی در منتهی‌الیه جنوب شرقی کشور، سرزمینی که تاریخ کهن‌اش ریشه در شاهنامه دارد و پر از ظرفیت‌های خدادادی و مردمانی پر از عشق و مهمان‌نوازی است؛ در پهنه کهن این سرزمین، تاریخی از فرهنگ و افسانه‌های جذاب وجود دارد که تا زمانی که لمس‌شان نکنیم نمی‌توانیم درک روشنی از جادوی این خاک داشته باشیم.
شاید مهم‌ترین تاثیری که از منطقه آزاد چابهار در این سرزمین حس کردم، بستی بود که به واسطه توسعه اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی بین این سرزمین کهن با پهنه کشور ایجاد شده و اهرمی که به واسطه این قطب آزاد اقتصادی، موجب ورود فعالین اقتصادی و سرمایه‌گذاران و به تبع آن توسعه این منطقه و ورود مردم به این منطقه و شناخت بیشتر ظرفیت‌های این نقطه از کشور شده است.
از چابهار در امتداد سواحل زیبای مکران وقتی به سمت بندر بریس حرکت می‌کنید، با مناظری طبیعی روبه‌رو می‌شوید که شاید نتوان این تجربه را در هیچ گوشه‌ای از جهان دید، کوه‌های در هم پیوسته مریخی که پنجره‌ای از دنیایی دگر را بر روی هر گردشگری باز می‌کنند، تا پیکره پهناور و بکر سواحل مکران که با شن‌هایی پوشیده از نقش و نگار طلایی، یادآور افسانه‌هایی است که در دل این نقطه از کشور نهان شده است.
چابهار، دروازه ورود به اقیانوس را می‌توان در قاب صخره‌ای بندر بریس ناظره کرد؛ نقطه‌ای که شاهد بوسه موج‌های اقیانوس بر صخره‌های سنگی ساحل بریس هستیم؛ شاید ساعت‌ها و روزها باید تنها نگریست تا باور کرد که در رویا نیستیم و منظره روبه‌روی آبی، اقیانوسی واقعیتی از یک نقطه از ایرانمان است؛ نقطه‌ای که پس از دیدنش صدها و هزاران سوال در ذهنت به وجود می‌آورد که چرا این رهاست؟! شاید دلیل این همه چشم‌نوازی این نقطه همان رهایی‌اش باشد.
چابهار را باید دید تا مفهوم چهار بهار واقعی این نقطه از کشور را باور کرد؛ ظرفیت‌های بی‌مثال گردشگری چابهار فرای ظرفیت‌های صنعتی، تولیدی و ترانزیتی این منطقه، ثروتی است که اگر به بار بنشیند، می‌توان یک تنه نقش محوری در توسعه کلان اقتصاد منطقه و کشور ایفا کند. بی‌شک فرهنگ غنی مردمان بومی بلوچستان که سال‌ها در نگاه تنگ‌نظری ساخته افکار ما پنهان و غریب مانده‌اند، ظرفیت و مزیتی به عنوان سرمایه اصل این منطقه است
کوه های مریخی سر به فلک کشیده چابهار، با برش ها و فرم های متفاوت و متنوع که شکوه اکسپرسیونیسم و رئالیسم را در جشنواره ای از زیبایی و جذابیت، در معرض دیدگان عاشقان ایران قرار می دهند. گویی وارد سیاره دیگری شده اید و تابش نور خورشید، کوه های رنگارنگ آن را جلا می دهد. اما خاک بندر چابهار، بر خلاف خاک جزیره رنگارنگ و مرموز هرمز، قابل خوردن نیست.
کوه های مینیاتوری چابهار، عاشقان طبیعت گردی به خصوص عکاسان را شیفته خود کرده است. اگر از چابهار به سمت شرق این منطقه حرکت کنید، منظره ای متفاوت و شگفت انگیز در برابر دیدگان شما قرار می گیرد که همچون تابلوهای نقاشی، بخشی از شکوه نقاش طبیعت را بر روی بوم ایران زمین، به غمزه ای نقش بسته است.
مادر بلوچ الگویست برای تمام مادران ایران زمین. شاهکار زن بلوچ در سر انگشتان رنجیده ی اوست وقتی که سوزن به دست می گیرد. حاصل کارش را در تن پیرهنش باید دید اما حیرتم از این است که زن بلوچ در این صحرای خشک این همه رنگ و نقش عجیب را از کجا آورده است که به این ظرافت می دوزد و می بافد و آن را سنگ فرشی میکند برای آینده فرزندانش تا با وجود تمام سختی های روزگار هرگز صداقت، صفا و مهربانی را از قلب هایشان پاک نکنند و یاد بگیرند که انسان ها در محدودیتها و سختی ها الگو و نمونه خواهند شد.
چابهار، یکی از شهرهای جنوبی استان سیستان و بلوچستان است.
چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران است.
چابهار در کرانه دریای مکران و آب‌های گرم اقیانوس هند قرار دارد.
چابهار دارای بهترین کرانه اقیانوسی کشور است.
چابهار دارای معتدل‌ترین هوای جنوب کشور است و شاید به همین دلیل است که چابهار (چهاربهار) نام گرفته است.
